Πριν κατηγορήσουμε το κοινό για μουσική απαιδεψιά και αμπαλοσύνη, ας αναρωτηθούμε ποιον συμφέρει - και άρα ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτήν.
Σύμφωνα με την IFPI, το 2022 η παγκόσμια αγορά ηχογραφημένης μουσικής είχε συνολικά έσοδα $31.2 δις, με τα $21 δις (το 65%) να προέρχονται από το streaming. Από τα έσοδα αυτά στους καλλιτέχνες φτάνει το 12%. Τα υπόλοιπα μοιράζονται οι τρεις μεγάλοι εκδότες, Universal - SONY - Warner και πάροχοι και διαμεσολαβητές όπως η Google, η Amazon, το Facebook και η Apple. Ωστόσο παρά την αύξηση των εσόδων της βιομηχανίας κατά 10%, η διευθύνουσα σύμβουλος της IFPI, Frances Moore, έκανε μια πολύ σημαντική παρατήρηση:
«Οι νέες τεχνολογίες βοήθησαν την παγκόσμια διασύνδεση της μουσικής και τα παραρτήματα των δισκογραφικών σε όλο τον κόσμο προωθούν τις τοπικές σκηνές. Το κοινό έχει νέες ευκαιρίες να στηρίξει τους τοπικούς καλλιτέχνες και την πολιτιστική συνεισφορά τους. Αλλά ενώ οι ευκαιρίες αυτές συνεχίζουν να πληθαίνουν, η αξία των δημιουργών δεν αναγνωρίζεται και δεν ανταμείβεται ικανοποιητικά. Αυτή η πρόκληση γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκη καθώς ένας αυξανόμενος αριθμός παικτών επωφελείται από τη μουσική χωρίς να αναλαμβάνει κανέναν επενδυτικό ή αναπτυξιακό ρόλο».
Σε απλά ελληνικά: σήμερα η παγκόσμια προώθηση (χωρίς εγγυημένη επιτυχία) ενός νέου καλλιτέχνη, με βάση τους υπολογισμούς της IFPI, στοιχίζει από $500.000 ως $2.000.000. Τα ήδη κουτσουρεμένα αναμενόμενα έσοδα προέρχονται από πνευματικά δικαιώματα και όχι από φυσικά προϊόντα όπως ήταν ας πούμε τα CD, και από πηγές όχι ασφαλείς και σταθερές - όπως είναι ο ψηφιακός κόσμος. Οι εταιρίες δεν ενδιαφέρονται να στηρίξουν τις μαραθώνιες καριέρες, που προϋποθέτουν την ανακάλυψη, το στήσιμο, την προώθηση, την ανάπτυξη και την συντήρηση ταλέντων. Οι καλλιτέχνες από την μεριά τους μπορούν να στηρίξουν μόνον ιντερνετικά κατοστάρια. Σαν αποτέλεσμα, από το Gagnam Style στο Despacito και μέχρι τα κακέκτυπα της Taylor Swift που κατακλύζουν σήμερα TikTok και Insta, οι διαφημιστικοί κολοσσοί που ονομάζουμε σόσιαλ αναβαθμίστηκαν σε θεματοφύλακες: σου λένε τι να δεις, τι ν’ ακούσεις, τι ν’ αγοράσεις. Κι ενώ η μουσική σταδιακά υποβαθμίζεται σε «περιεχόμενο», κανείς δεν επενδύει στο ταλέντο, στην πρωτοτυπία, στην καλλιτεχνική αξία - στον πολιτισμό τελικά. Και χωρίς επένδυση δεν υπάρχει πολιτισμός. Ούτε παιδεία, ούτε καλλιέργεια. Πριν κατηγορήσουμε το κοινό για μουσική απαιδεψιά και αμπαλοσύνη, ας αναρωτηθούμε ποιον συμφέρει - και άρα ποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτήν.