Λεφτά και δόξα - είναι η εικόνα που πολλοί επίδοξοι καλλιτέχνες έχουν για τη μουσική βιομηχανία. Ακόμα και η "ανακάλυψη", αυτή η ευτυχής συγκυρία, φαίνεται φυσιολογική, εφικτή, σε μερικούς μοιραία. Έτσι πιστεύουν δυο πράγματα: Πρώτον, πως η επιτυχία συνοψίζεται σε ένα lifestyle δοξασμένου εκατομμυριούχου και δεύτερον πως για να πετύχουν, θα πρέπει να συνεχίσουν να σκάβουν μέχρι να εμφανιστεί το "χρυσό συμβόλαιο" - μετά η δόξα και το χρήμα. Αυτό έχει δημιουργήσει τέσσερις μεγάλους μύθους σχετικά με την επιτυχία.
Εάν ξεσκιστείς να παίζεις, στο τέλος θα σ’ ανακαλύψουν.
όπως ας πούμε την Rihanna ή την Taylor Swift. Αλλά πολλοί “ανακαλύπτονται” κι ελάχιστοι απ’ αυτούς την κάνουν. Παρ' ολ' αυτά εμφανίζεσαι σε όσο το δυνατόν περισσότερους χώρους και στο YouTube, παίζοντας ή τραγουδώντας επανεκτελέσεις, διασκευές και πρωτότυπα τραγούδια, ελπίζοντας να γίνουν viral.
Η λογική του “ντουφεκάω μπεκάτσες’ ή “ξύστε και κερδίστε” είναι προβληματική. Είναι άστοχη, άσκοπη και δεν λειτουργεί ποτέ. Τζογάρεις στα τυφλά περιμένοντας να κάτσει η μπίλια στο 17 κόκκινο. Σπάνια συμβαίνει, τα καζίνο έχουν πλουτίσει μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο.
Οι συναυλίες και οι αναρτήσεις μουσικής πρέπει να είναι στρατηγικές και ουσιαστικές. Για παράδειγμα, οι Civil Wars ξεκίνησαν παίζοντας μικρούς χώρους σε πολύ συγκεκριμένες περιοχές. Στα live τους μοίραζαν ένα ζωντανά ηχογραφημένο EP με αντάλλαγμα email διευθύνσεις (και ταχυδρομικούς κώδικες). Μ' αυτόν τον τρόπο μάζεψαν πάνω από 500.000 πιθανούς οπαδούς. Όχι μόνο συνδέθηκαν άμεσα με το ακροατήριό τους, αλλά ήξεραν και πού βρίσκεται, ώστε να οργανώσουν τις εμφανίσεις τους ανάλογα. Σαν αποτέλεσμα αυτού του σχεδιασμού και στρατηγικής έφτασαν στο Grammy χωρίς μεγάλη δισκογραφική εταιρεία.
Στην πραγματικότητα, οι εταιρίες δεν ψάχνουν πια ταλαντούχους μουσικούς, αλλά καλλιτέχνες που έχουν ήδη οπαδούς. Για παράδειγμα η Bhad Bhabie δεν είχε απολύτως καμία εμπειρία στο ραπ. Έκανε μια εμφάνιση σ' ένα επεισόδιο του talk show Dr. Phil, και έγινε viral ως meme. Λίγο αργότερα, η Atlantic της πρότεινε μια καλή συμφωνία. (Δεν ειναι του παρόντος να συζητήσουμε τι συνέβη ή τι θα συμβεί στη συνέχεια, ειναι πια ένα τετ α τετ του καλλιτέχνη με όλους τους δαίμονες, εσωτερικούς και εξωτερικούς).
Ο μόνος τρόπος για να πετύχεις είναι η μεγάλη δισκογραφική.
Οι Civil Wars, ο Chance the Rapper, η Dodie, η Ingrid Michaelson, η Kina Grannis κά, είναι όλοι ανεξάρτητοι καλλιτέχνες - δεν υποστηρίζονται από κάποια μεγάλη εταιρία. Ωστόσο, τα έσοδα από τη μουσική τους είναι εξαψήφια νούμερα. Κυρίως όμως είναι σε θέση να απασχολούνται αποκλειστικά με την μουσική, πληρώνοντας ταυτόχρονα τους λογαριασμούς τους. Για τους κανονικούς ανθρώπους, αυτό είναι επιτυχία.
Σήμερα, το δισκογραφικό συμβόλαιο είναι σαν να κερδίζεις το Λόττο. Αλλά ακόμα κι αν υπογράψεις, οι δισκογραφικές δεν είναι υποχρεωμένες να κυκλοφορήσουν ολόκληρο άλμπουμ. Στην πραγματικότητα, η εταιρία επιμένει μόλις στο 0,2% των συμβολαίων της - το 99,8% απορρίπτεται. Ακόμη περισσότερο, το 99% των συμβληθέντων καλλιτεχνών δεν φτάνουν κάν σε κυκλοφορία άλμπουμ (στατιστικά της Avalon).
Μπορείτε να σκεφτείτε "εγώ είμαι διαφορετικός: έχω πραγματικό ταλέντο και πρέπει να με βρουν". Μπορεί να ισχύει για εσάς. Αλλά δεν μπορείτε να εμπιστεύεστε την τύχη για να κλείσετε μια καλή συμφωνία, οι πιθανότητες αποτυχίας αυξάνονται. Στην πράξη, όλοι οι επιτυχημένοι καλλιτέχνες είναι στρατηγικοί και σχεδιάζουν την προώθησή τους και την εμπλοκή με το κοινό.
Ο πραγματικός καλλιτέχνης αφοσιώνεται στην τέχνη του, ακόμα κι αν πεθαίνει στην πείνα.
Αφορά όλους τους καλλιτέχνες, όχι μόνον τους μουσικούς. Η προβληματική νοοτροπία συνοψίζεται στο "Αν πραγματικά αγαπάς κάτι, θα το κάνεις ακόμη και δωρεάν", και προέρχεται από την ιδέα ότι όσο πιο φτωχός, τόσο πιο παθιασμένος και αυθεντικός (ρε παιδί μου). Πιο λάθος πεθαίνεις.
Κατά βάθος, αυτή είναι μια δικαιολογία για να μην σκέφτεται κανείς στρατηγικά και να μην προσπαθεί σκληρότερα. Πείθεις τον εαυτό σου ότι θα σου δοθούν εξαιρετικές ευκαιρίες τύπου "Επιτέλους - Βρέθηκε πραγματική τέχνη!".
Οι ευκαιρίες δημιουργούνται, σπάνια σού προσφέρονται στο χέρι. Η μουσική βιομηχανία αλλάζει και απαιτεί αλλαγή στη νοοτροπία - δες και το επόμενο ψέμα.
Η μουσική βιομηχανία πέθανε, οπότε πού να τρέχεις...
17,4 δις ήταν τα ακαθάριστα έσοδα από ηχογραφήματα για το 2017 - περίπου το 1/3 των συνολικών εσόδων της μουσικής βιομηχανίας, η αξία της οποίας υπολογίζεται στο μισό τρις. Τα νούμερα ανεβαίνουν συνεχώς και η οικονομική κρίση που έπληξε βαριά τον κλάδο φαίνεται να ξεπερνιέται - όχι όσο γρήγορα θα θέλαμε αλλά ειναι σαφώς παρελθόν. Η κρίση αυτή συνέπεσε (ίσως ήταν και συνέπειά τους ως ένα βαθμό) με τις αλλαγές στους φορείς της μουσικής (από φυσικοί έγιναν άϋλοι) και στην ανάπτυξη νέων τεχνολογιών που σχετίζονται στο σύνολό τους με το διαδίκτυο. Από την εποχή του P2P στις αρχές της δεκαετίας του 2000 μέχρι σήμερα, με την αναπτυσσόμενη τεχνολογία ροής, οι πωλήσεις φυσικού φορέα (CD και βινύλιο) έχουν μοιραία ασυγκράτητη πτώση. Η ζήτηση για μουσική, ωστόσο, είναι μεγαλύτερη απο ποτέ - οι άνθρωποι σήμερα καταναλώνουν περισσότερη μουσική.
Αμέτρητες έρευνες έχουν δείξει ότι η ροή αυξάνει το ενδιαφέρον για κατανάλωση μουσικής. Με άλλα λόγια, το streaming (όπως και κάθε καταναλωτικό προϊόν) ερεθίζει και εθίζει το ακροατήριο αυξάνοντας το ενδιαφέρον του για περισσότερο streaming, περισσότερη μουσική. Ακόμα και η κλασσική μουσική κάνει μια μικρή επιστροφή: το 2016, ο Μότσαρτ (ναι, ο γνωστός Wolfgang Amadeus Mozart) είχε συλλογές ανάμεσα στα άλμπουμ της χρονιάς (μόνον η ρημάδα η τζαζ δε λέει να σηκώσει κεφάλι, φταίει το Berklee, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Ο τρόπος που καταναλώνεται η μουσική σήμερα είναι εντελώς διαφορετικός από τις αρχές του 2000. Ο όγκος της κατανάλωσης επίσης έχει αλλάξει. Αυτό σημαίνει ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να είναι δημιουργικοί όσον αφορά στους τρόπους με τους οποίους φέρνουν την δουλειά τους στο κοινό και τον τρόπο που την προωθούν.
Η Beyoncé κυκλοφόρησε ένα αποκλειστικά οπτικοποιημένο άλμπουμ (2013). Ο Chance the Rapper κυκλοφόρησε δωρεάν όλη τη μουσική του (μέσω της πλατφόρμας DatPiff) και αρκέστηκε στα έσοδα από τις περιοδείες του. Η Kina Grannis έκανε μια εκστρατεία στο Patreon για να χρηματοδοτήσει τη δική της εκδοτική από τους οπαδούς της. Το 2007 οι Radiohead κυκλοφόρησαν το In Rainbows απο τον ιστότοπό τους στην λογική του "πλήρωσε-ό,τι-θέλεις" με μεγαλύτερα έσοδα από οποιαδήποτε άλλη δισκογραφική συνεργασία τους με μεγάλη εταιρία. Μέσα στο μεταβαλλόμενο ψηφιακό τοπίο της μουσικής, υπάρχουν πολλές πρωτότυπες ιδέες και τρόποι εμπλοκής με το κοινό.
Ε, και τι να κάνω;
Ως καλλιτέχνης, μπορείς να δημιουργήσεις ένα ρεαλιστικό, στρατηγικό σχέδιο. Όλα ξεκινούν αλλάζοντας την λογική της δουλειάς σου από ευκαιριακή σε στοχευμένη.
Το να είσαι στρατηγικός σημαίνει να θέσεις έξυπνους, ρεαλιστικούς στόχους. Απλούς, εφικτούς στόχους που οδηγούν στον τελικό (το πρωτάθλημα δεν είναι ένας αγώνας). Εάν ο στόχος σου είναι οι 100.000 οπαδοί, άρχισε με 10, μετά 100, 1.000, κοκ.
Σκέψου διαφορετικές πηγές εσόδων. Μην εστιάζεις απλώς στο να αποκτάς κοινό. Σκέψου τρόπους για να δημιουργήσεις έσοδα από την τέχνη σου. Streaming, ψηφιακές πωλήσεις single / album, merchandise, άδειες συγχρονισμού, συνεργασίες, voice over σε τηλεόραση και ραδιόφωνα, διαφημιστικά, production music, φωνητικά και δουλειά σαν session μουσικός (ναι, υπάρχει λίγη) κλπ.
Συνέχισε να μαθαίνεις και να επενδύεις στην εκπαίδευσή σου. Όχι μόνο για την τέχνη σου και τα μυστικά της. Μάθε για την μουσική επιχείρηση και πώς οργανώνεται, για την πνευματική ιδιοκτησία, για το μουσικό marketing, για τις θέσεις που στελεχώνουν την βιομηχανία και τους επαγγελματίες της. Είσαι σίγουρος ότι δεν είσαι μάνατζερ, οργανωτής, ιδιοκτήτης ανεξάρτητου label ή εκδότης; Το ότι δεν είχαμε ή δεν έχουμε τώρα μουσική βιομηχανία δεν σημαίνει οτι δεν αποκτήσουμε ποτέ.